.

.

 

.

Theo Voortman : 'Het was een gevecht op leven en dood'

Vrijdag 19 februari 2010 zal Theo Voortman uit Wezuperbrug nooit meer vergeten. Het is een wonder dat hij het ernstig bedrijfsongeval, dat hem op deze dag overkwam, nog kan navertellen. Rond 13.00 uur wordt Theo in de schuur geplet door twee loodzware deuren van meer dan 1.500 kilogram. Een half uur lang levert hij een gevecht om in leven te blijven. De meest duistere scenario's spoken door zijn hoofd. 'Ik wil hier niet dood gaan..!', schreeuwt Theo, maar niemand die hem hoort. Ook de mobiele telefoon, waarmee Theo contact met de buitenwereld probeert te krijgen, zegt tot zijn grote ontsteltenis 'Buiten bereik Netwerk.' Met 1.500 kilogram op zijn lichaam moet Theo het op eigen kracht redden. En dat lukt hem. Een wonder ! Centimeter voor centimeter slaagde hij erin om onder de loodzware deuren vandaan te kruipen. Ondertussen waren ambulance en traumahelikopter ter plekke. Hier volgt zijn indrukwekkend verhaal :

Het is vrijdagmiddag 19 februari, klokslag 13.00 uur. Het eten is achter de kiezen en dan snel an t’wark. De heftruck bij de kop, want ik heb ’t drok. Ja, ik verhuur namelijk garageboxen en dat gaat harder dan dat ik aanvankelijk dacht …..morg’n komt er weer eene kieken. Ja, dan moet het toch eigenlijk wal klaar wezen. Ik wilde eerst een paar klapdeuren op de juiste plek zetten. Een jaar geleden had ik die deuren rechtop zet met de heftruck. Ze bent loodzwoar en wal 20 centimeter dik. Ik was één van de deuren nodig en dus met de truck er noar toe. Maar veur de box lag sneeuw, het was glad en ik kun niet zo hen binnen riedn. Ik heb eerst even keken hoe of het er bij stun....nou niet zo stevig dus. Ik kwam er nog niet an of twee van de voordeuren kwamen op mij af...! Och jong, ik zat er zo onder. Nou ja..... zitten, liggen zul je bedoelen! Ik had meer dan 1500 kilo op mien lichaam. Ik wil je vertellen.....dat valt niet met...!!

De adem was mij hiejemoal afsneden. Ik zat muurvast. Na de eerste schrik heb ik mien mobieltie pakt. Ja dat kunk net redden. Ik dacht : zal ik gelijk 112 bellen? Of Klazien? Eerst Klazien dacht ik, maar weet ie wat ik op het scherm zag…. Buiten Bereik Netwerk. Ik heb dat ding noar buten smeetn. In toen schreeuwde ik in alle paniek : 'Ik wil hier niet dood goan...!!” Echt woar. Noaw hei er gien verstaand van hoe stark of een mens kan weesn in doodsnood. Ik voelde dat mien linker heup niet goed zat. Het deed niet zeer, maar het gewricht werkte niet. Mensen, ik ben er zelf centimeter veur centimeter onder weg kommen. Vraag niet hoe en wat veur inspanning of dat kost hef. Maar toen ik eronder uut was hek een hiele poos met de kop op de haadn leegn. Ik mus hen mien mobieltie…. Weer dacht ik: 112 off Klazien? Nee dacht ik, die schrikt zich lam als er een ambulance met gillende sirenes achter ons huis vliegt. Dus ik bel met Klazien, maar ze nemp niet op …..Nog eens weer probeern… nemp op maar gooit dat ding er geliek weer op as ik roep: HELP MIJ, HELP MIJ.....!

Nou moei weetn dat ik nog doodmuu was en dat dat er nogal hijgerig uutkwam natuurlijk. En Klazien was een poosie eerder deur een hijger belt ……..Weer belt.. Ja man ze nam direkt weer op. “KLAZIEN HELP MIJ. IK LIG ACHTER DE SCHUUR” Het is inmiddels 13.46 uur. Klazien hef toen onmiddellijk 112 belt en negen minuten later was de ambulance er. En even later met gillende sirene de politie. Gevolgd door de traumahelikopter. Echt woar : de heli landde zo maar veur de schure. Man man wat een consternatie. Ze hebt mij toe ummedrijt, om op de rugge op de brankaar te leggen. O mensen wat deu dat zeer. Mijn buurman Bart van der Veen zee later tegen mij : ie brulden as een oale bol. Nee ik mug niet met in die trauma-helikopter. Ik wuur in de ambulance drukt. En dat hen Assen, want ik wilde ik niet naar Emmen toe.……….!! Foto’s moakn. Heupe kapot, zo was de diagnose. Nou had ik de keuze tussen een neie heupe of zes weken an een traktie. Ze hebt dan een gewicht an een touw dat an je bien trekt, en dat ontlast dan de heupe. Ik koos voor het laatste. Ik heb 14 dagen in Assen in het Wilhelmina ziekenhuus leegn, en toen hen huus. De tuuszorg komp mij elke murgn wassen. En Klazien meot de hiele dag draven, ik kan ja niks, want ik zit an touw. Een appel, een glas water, een buusdoek. Ik moet alles vragen, maar de verzorging kan niet beter!

Nou en zo lig ik hier dan te niksen, ie kunt het geloven of niet maar je wordt soms moe van ’t liggen. Mensen, ie mussen eens weten hoeveel bezoek, ja van mensen woarvan ie het hielemoal niet verwachten zul, kaarties en briefen en telefoontjes……. Hartverwarmend. Hartstikke mooi en bij deze wil ik iedereen daar hartelijk voor bedanken. Het herstel verloopt heel voorspoedig en ik hoop dat ik over een aantal weken weer voorzichtig de heup en de benen mag belasten.

Met vriendelijke groet,  ~ Theo Voortman ~

 

Plaats reactie

De redactie behoudt zich het recht voor, ingezonden reacties niet te publiceren, indien de redactie meent dat deze reactie onnodig kwetsend is, of beledigende inhoud bevat.

Informatie

Zweeloo-digitaal is een initiatief van en voor inwoners uit de regio Zweeloo en omstreken en voor iedereen die interesse heeft in de regio. Het is een niet-commerciële website. Als u aanvullingen, tips of journalistieke inbreng heeft ontvangen wij die graag. Wij kunnen onze website daar weer mee verbeteren.
Rechts hiervan kunt u het Contactformulier openen.

DB Sweel