En daor gung ’t hen! Een klein bang wichtie wuur in de bus zet en ofvoerd naor vekaansiekolonie.
Zwartendijk, Egmond an Zee.
Het wichtie keek niet op of um en an de reis leek gien einde te kommen,
aal wieder van hoes. As ’n bang vogeltie wuur ze in Alkmaar in ’n aandere bus zet, die zul heur naor de plek van bestemming brengen.
De schoeljuffrouw en de vrouw van de hoesarts, die met waren, prebeerden op heur in te proten deur te zeggen, dat ze iens hen boeten mus kieken.
In de verte kunden ij de dunen al zien !
’t Kun heur niks schelen, ze har overal lak an.
Ze dacht mar an ien ding : zes week x 7, dat was twieënvirtig nachties slaopen.
Ze har de taofels op schoel goed leerd.
En wat zul heur hondtie, dat achterbleven was heur missen !
Het was al ’n old siepie en ’t hiette Tommie. ’t Was eigenlijk een lillijk klein röthondtie, altied met zien gebleek. ’t Was zó slim, dat een tante die in de buurt woonde, zee : ”Aj ’t hondtie heurt, dan weej dat ’t wichtie deran komp”.
Mar ze waren zo wies met mekaar !
Ooit was ’t iens an kommen lopen en heur pap en mam wolden ’t niet holden, want toendertied bestun der nog hondenbelasting. En dat kun ja niet.
Veuls te duur ! Het geld gruide de olde lu toch zekers niet op de rugge !
Mar de gemiente Slien streek met de haand over ’t hart. As ze Tommie huulden, dan waren ze vrij van ’t betalen van belasting. Och ja, toen bestun zo wat nog. Toen was ’n mèensk nog gien nummer. Daor huuj non niet meer met an te kommen. Mar ’t kwam mooi oet, want ’t wichtie wol ja altied al zo geern
’n hondtie hebben. ’t Beesie mus vanzölf ok eten, mar dat was ’t slimste niet. Der bleef miestal wal wat over van wat de pot schafte, dat sopte heur mamme dan wal deur mekaar hen.
En aans dan moffelde ’t wichtie wal wat under de taofel deur.
Toen de bus op stee stopte, gungen ze eerst hen de zee.
Water, water en nog iens water ! Zover aj kieken kunden !
’t Wichtie keek zuk d’ogen oet de kop. Ze vun ’t zó mooi, dat ze knapte helderweg wat op.
Toen ze ’s-aovends in berre lag under rooie dekenties en de zee heurde buldern, sluug helaas de jaank hen hoes in alle hevigheid weer toe. Ze dee niks as reren en nog iens reren, an ien stuk deur.
De schone buusdoek, die mamme heur met geven har, die kunden ij wal oetwringen, zo nat was e van al die traonen.
Ze kreeg de hiele nacht gien wenk in d’ogen. Ze mus ok aal op de rechterzied blieven liggen. Dat was um te veurkommen, dat kinder met mekaar gungen klieren, want zie lagen met zien achten op een zaal. En wel zuk niet an de regels huul die kreeg mal brommen.
De volgende mörgen har ’t wichtie hielemaol een bebölkt koppie !
Het eerste wat ze dee, dat was ’n potlood oet ’t nachtkastie pakken en ze zette op de scheurkalender een groot kruus deur de eerste veurbije slaopeloze nacht. Ziezo, nog ienenvirtig nachties slaopen !
Dat kleine wichtie.....dat was ik.
