Egbert Schepers nam het afgelopen schoolseizoen afscheid als directeur van basisschool De Anwende. Hij stapte over naar De Smeltkroes, de school van het Asielzoekerscentrum in Aalden. De 50-jarige Aaldenaar kiest daarmee heel bewust voor het kleinschalig en specifiek onderwijs. In zijn kantoor kijkt Schepers met enige nostalgie naar een teamfoto uit 1989. Het jaar waarin hij op de openbare basisschool in Aalden startte als onderwijzer in een team zes leerkrachten. Twintig jaar later geeft Schepers leiding aan 35 collega’s en is hij directeur van zowel De Anwende en De Smeltkroes. Door de onstuimige groei van beide scholen is de dubbelfunctie niet meer te doen. Schepers vertelt over zijn keuze voor De Smeltkroes: ‘De twee inmiddels grote en nog groeiende scholen kunnen niet meer toe met één directeur.
Het gevoel om van alles te geven en toch tekort te schieten, achtervolgde me steeds meer. Zo kan het niet langer, was mijn boodschap aan het college van bestuur. De Anwende ligt prima op koers en eigenlijk wil ik graag dat ons streven om van De Smeltkroes de regioschool voor anderstaligen te maken verder vervolmaken.’ Beide scholen maakten met name de afgelopen jaren een onstuimige groei door. ‘De Anwende en De Smeltkroes samen zijn met 303 leerlingen de op één na grootste school van onderwijsstichting Arcade.’ Egbert Schepers studeerde in 1981 af aan de Pedagogische Academie in Emmen. ‘Daarna heb ik eerst een half jaar gewerkt als postbode, freelance journalist en barman. Ook was ik opperman bij mijn latere schoonvader Henk Westerhof. Je moet je voorstellen dat je in die tijd één van de circa 400 kandidaten was bij een sollicitatie. Ik begon in januari 1982 op de huishoudschool in Roden. Ik mocht een eindexamenklas Nederlands en biologie waarnemen van een zieke leerkracht. Met die ervaring kwam ik terecht op de Capelleschool in Steenwijk om een muziekleerkracht te vervangen. Daar ben ik uiteindelijk zes jaar blijven hangen. Tegelijkertijd werd ik aangenomen als vakleerkracht muzikale vorming in de gemeente Beilen op de drie openbare lagere scholen. Het was een prachtige tijd, met veel jonge collega’s.’
In 1988 kwam de overstap naar de Aelder Hooghe en (later) De Anwende. ‘In 1988 namen meester Piet van Brummelen en juf Gea Haddering afscheid van de Aelder Hooghe. Ik mocht proeflessen komen geven. Ik was al een beetje bekend, omdat ik als muziekleerkracht al was ingevallen. Die proefles was een geschiedenisles met veel verhalen en fantasie en natuurlijk een lied. Ik kreeg de baan en samen met juf Lammy bemande ik het toenmalige Pippeloentje. In 1993 stopte juf Lammy als adjunct-directrice en omdat ik de basiscursus management had gevolgd mocht ik adjunct-directeur worden. Tot 2000 heb ik zo’n vier jaar waargenomen. In 1995 kwam de AZC-school er bij. Na de zomervakantie in 1999 gingen we verhuizen van De Aelder Hooghe naar De Anwende. Nadat het begin 2000 misging met de toenmalige interim-directeur werd ik directeur. In die tijd speelde ik nog altijd met de gedachte om weer terug te keren naar het voortgezet onderwijs, maar dat idee heb ik snel laten varen gezien de stormachtige school van De Anwende en De Smeltkroes. De weg naar verzelfstandiging was een boeiende fase. Ik kijk er met dankbaarheid op terug.’ Als directeur van de basisschool kwam Schepers overigens nauwelijks nog aan lesgeven toe. ‘Sterker nog’, zegt Egbert, ‘het beleid van onderwijsstichting Arcade is er op gericht dat directeur zijn een vak is en je niet eens meer les még geven. Ik mis dat wel. Toch kan het met alles wat er nu van je gevraagd en verwacht wordt niet meer echt samen. Ik merk heel sterk dat het wel en wee van de kinderen mijn grootste drijfveer is. Kinderen moet je rust gunnen en een zo veilig mogelijke omgeving bieden. Ik kies altijd voor het het belang van de kinderen.’ Egbert hecht aan het teamgevoel, aan het collectief. ‘Wij zijn allen De Anwende: leerlingen, ouders, leerkrachten en directie, de stichting Best veur mekaar, de pleincommissie, de oud-papierhalers, de PR-commssie, de ouderraad, de fotocommissie, enzovoorts. Ook onderwijsinhoudelijk en kwalitatief doen we het goed. Het feit dat we kanjers van leerkrachten hebben is zeker mede bepalend geweest. Schepers kan eindeloos genieten van de spontaniteit van kinderen. ‘Daar word ik gelukkig van. Wat ik ook geweldig vind, is dat heel veel oud-leerlingen de weg naar De Anwende nog steeds weten te vinden. Daar ben ik trots op.’
