We hebben erover gedacht of we dit stukje in dichtvorm op moesten schrijven.
Leek ons toepasselijk voor een dag die helemaal gaat over poëzie. Maar ten eerste hebben we dat al eens gedaan, en ten tweede hebben we vroeger op school wel eens geleerd dat lang niet alle poëzie hoeft te rijmen. Dat soort weetjes leert u op Wereld Poëziedag. Dat het niet rijmt betekent niet dat het niets zegt. Natuurlijk niet. Sterker nog, poëzie wordt al sinds jaar en dag gebruikt om allerlei mooie gedachten vast te leggen.
Shakespeare en zo, dat kennen we allemaal wel. De Dag van de Poëzie, of Wereld Poëziedag, houdt deze tak van expressie in ere. De UNESCO, het cultuurbureau van de Verenigde Naties, heeft 21 maart uitgeroepen tot een dag waarop we stilstaan bij het belang van poëzie in de literatuur en in het schrijven in het algemeen.
De oproep in OEK twee weken terug leverde twee reacties op (dank aan de inzenders). Lees hieronder welke, en zie hoe divers ‘gedichten’ kunnen zijn.
Vragende Ogen
De wereld werd geschapen o zo puur
Wat we missen is een goed bestuur
Door dood en verderf te zaaien
Zal de wereld niet lang meer draaien
Kinderen in nood vragen zich af
Waarom is dit leven voor ons een straf
Zie toch hoe mooi de wereld kan zijn
Zonder oorlog, honger en pijn
Kinderogen kijken ons vragend aan
Dank blijft altijd in hun harten bestaan
Stel niet uit tot morgen, doe nu iets
De kinderen wachten niet voor niets
Want ogen die smekend vragen
Willen we toch graag behagen
In landen waar ziektes zich verbreiden
Zijn het de kinderen die lijden
In landen waar oorlog woedt
Zijn de meeste kinderen ondervoed
Een toekomst is ook hun goed recht
Lezen en schrijven is ook voor hun weggelegd
Dankzij Uw toereikende handen
Voor de kinderen in alle landen
Grote mensen geven de kleine mensen het voorbeeld
En alles wordt dan goed verdeeld?
Grote mensen luister naar de kleine mensen
Dan krijgen we een wereld die wij wensen
We staan nu voor een grote keus
En dat is de oplossing, o heus
Door de wapens neer te leggen
Zodat we eens kunnen zeggen
Kinderogen keken ons vragend aan
Dank bleef altijd in hun harten bestaan
Ria Oosting, Aalden
Ode aan een golfbal
In gras gewiegd, in wind gevangen,
Een kleine bal, symbool van passie,
Je reis begint bij de afslag,
Een sprong in de zee van groen,
Met elke slag, een verhaal ontvouwen,
Golven breken op je ronde reis,
Een ode aan jou, o kleine bal,
Voor eeuwig deel van het spel.
Oes Eig'n Kraantien
