Ze zijn er niet zoveel meer: spelers waar je als supporter echt iets mee hebt en waarvoor je speciaal naar het voetbalveld gaat. Spelers, die met hun techniek, bezieling en uitstraling een sieraad zijn voor de vereniging waarvoor ze spelen. Waar je als supporter trots op bent en waarvan je hoopt dat ze het eeuwige voetballeven voor jouw cluppie hebben.
ZBC heeft met Ruud Jalving het voorrecht zo’n voetballer in haar gelederen te mogen hebben. Met z’n fantastische trap- passeer en lichaamstechniek is Ruud al ruim 20 jaar een begrip in het Noordelijke voetbalwereldje. Naast deze kwaliteiten zijn plezier en passie voor het voetbal en een voorbeeldige wedstrijdinstelling de eigenschappen, die Ruud Jalving maken tot wat hij in de ogen van uw verslaggever is: een speler, waarvoor je inderdaad speciaal naar het voetbalveld gaat.
Maar…na een carrière van 3 jaar BVO Emmen, 9 jaar ACV (Assen) en 9 seizoenen ZBC stopt Ruud met het spelen op het hoogste niveau. Afgelopen zaterdag speelde hij op
‘t Alterbarg zijn afscheidswedstrijd, waarbij vele van zijn voormalige teamgenoten aanwezig waren. Zijn leeftijd van 40 jaar was niet doorslaggevend bij zijn keuze om te stoppen. Naar zijn eigen gevoel had hij nog wel 2 seizoenen kunnen doorgaan. Het is meer de behoefte aan vrijheid, aan minder verplichtingen, vertelt Ruud. “Het past niet bij mijn kwaliteiten en instelling om zomaar af te zeggen voor een wedstrijd. Noem het maar verantwoordelijkheidsgevoel. Maar je legt jezelf hierdoor ook beperkingen op ten aanzien van andere leuke dingen, zoals zo nu en dan met mijn broer Harjan op zondag naar de Arena gaan. Of wellicht moet Jort (9) op zondag spelen en daar wil ik dan wel graag bij zijn (Jort speelt in E1 van Emmen, Twan (12) in de D’s van v.v. Sweel en Noor (2) is nog te klein voor wat voor team dan ook). Al die leuke dingen kan ik voortaan wel doen en dat is na al die voetbaljaren toch wel een apart gevoel. Eigenlijk best moeilijk om te beseffen.”
Het gevoel over het afgelopen seizoen is dubbel, erkent Ruud. Enerzijds is er de opluchting om het klasse behoud (na een beslissingswedstrijd tegen KSC uit Schoonoord bleef ZBC uiteindelijk 3e-klasser), anderzijds is er het nare gevoel over de tweede seizoenshelft. “Ik geloof dat we na de winter maar één wedstrijd hebben gewonnen. Het voetbal was totaal weg. Het zal me toch niet overkomen dat we in mijn laatste seizoen nog degraderen, dacht ik voortdurend. Dat was me al eens eerder overkomen bij ACV en dat voelde toen eigenlijk wel als een smetje. Gelukkig bleef me dat nu bespaard.”
Of hij het afgelopen seizoen ook moeite had met de (mindere) kwaliteit van het elftal, vragen we hem. Het antwoord is bijna voorspelbaar: nee. “Kwaliteit maakt mij niet zoveel uit. Voor mij staat het plezier in het spelletje voorop.” Wel is er het onbegrip over het gemak waarmee sommige teamgenoten soms afzeggen voor een wedstrijd. Niet dat hij daar dan een stevig punt van maakt, maar het past gewoon niet in zijn beleving van teamsport.
“Achteraf gezien heb ik niet alles uit mijn carrière gehaald”, bekent Ruud. “Uit een soort trotsheid heb ik destijds (1996) niet bijgetekend bij de BVO Emmen. Ik vond dat ik toen niet de juiste (financiële) waardering kreeg. Helaas heb ik daarna de pijlen teveel gericht op Engeland (Peterborough), terwijl er bijvoorbeeld ook wel interesse was uit Duitsland (Oldenburg) en Nederland. Voor mijn gevoel had ik langer in het betaald voetbal kunnen spelen. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. Uiteindelijk ben ik best tevreden met het niveau wat ik bereikt heb, de behaalde kampioenschappen, de vele vrienden en de ontvangen waardering. Zoals, wat dat laatste betreft, het erelidmaatschap van ZBC. Meer waardering hadden ze me niet kunnen geven, ik ben er geweldig trots op.”
Natuurlijk vragen we hem nog even naar zijn altijd bijgebleven wedstrijden. Met stip bovenaan in het geheugen staat de kampioenswedstrijd in het seizoen 1997-1998 uit bij EHS (met de rust 2-0 achter, aan het eind 3-2 winst, samen met broer Harjan). Verder is er de onvergetelijke kraker in het seizoen 2006-2007 thuis tegen Ruinerwold (winst met 3-2) en ten slotte een opmerkelijke uit 2001: ACV thuis tegen Drachtster Boys met vader Jo op de tribune. ACV wint met 1-0, de winnende treffer is van Ruud Jalving, die 3 dagen geleden voor het eerst vader was geworden. Destijds waren er de tranen en vreugde bij Ruud en Jo. En nu, tijdens ons gesprek, kwamen die tranen weer.
Aan het eind van het gesprek wil hij nog graag zijn dankbaarheid en waardering richting zijn familie benadrukken. Zonder de steun van “zijn” Mirella, ouders en broer Harjan had hij zijn hobby nooit zo intens kunnen beleven en uitoefenen als dat hij nu heeft gedaan. “Daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor.
(foto DvhN)
