Betsie Verberk werd in 1969 geboren in Zeeland, op het smalste stukje land tussen de Wester- en de Oosterschelde in. Ze groeide op onder de Zeeuwse luchten, maar op enig moment begon het te kriebelen en verhuisde ze naar het noorden. Eerst naar Noordwest-Overijssel, en daarna naar Drenthe, een plek waar ze niet meer weg wil.
Zeeuws Meisje in Drenthe geeft les in Emmen, ze houdt van wandelen, hardlopen, cultuur en natuur en vertelt op deze plaats regelmatig iets over haar ervaringen op het Drentse platteland. Betsie zal maandelijks in OEK een column verzorgen. Vandaag de eerste bijdrage van het Zeeuws Meisje…….
Het was weer Aalden Rondomme-weer
De weersvooruitzichten waren op zijn minst bijzonder te noemen. Vanaf de start van de nieuwjaarsloop, zou er een beste bui voorbijtrekken. ‘Dan doe je het niet,’ zei de man. ‘Uitgesloten,’ antwoordde ik. Ik trok een extra thermo-hemdje aan en gaf mijn bril aan hem ter bewaring; er zaten immers geen ruitenwissers op.
Aan de start trof ik Wilma, met wie ik bij Marturia zing. Ik babbelde met een mentorleerling, die de tocht uit moest lopen, want anders had ze de hele week gezeur op school. Een stukje verder trof ik nog een leerling, van een paar jaar geleden. Ze had geen idee hoe snel ze zou lopen. Snel, zo bleek aan de finish: ze won de race over 6,5 km in 27 minuten! Iets waarvan ik ook vroeger alleen maar kon dromen.
Maar goed. Wilma en ik, we hadden er zin in. We keken naar kekke broekjes, schoentjes en shirtjes. Zo’n hardloopwedstrijd is soms meer een sportieve modeshow. Ik nam me voor om déze week nog nieuwe, kleurige schoenen te kopen en een fleurig hesje en misschien een hele hippe haarband. Wat ik waarschijnlijk toch niet doe.
Het startsein klonk. De massa kwam relaxed op gang. We holden in een lange sliert door het Drentse landschap. Naast de kant stonden toeschouwers in dikke jassen. Ook al kenden ze mij niet, er werd enthousiast geklapt en geschreeuwd. Ik begon er genoeglijk van te grijnzen.
Langs Landal Aelderholt, onder de Jantina Hellingmolen door, hup Oud Aalden in. Het begon allengs harder te sneeuwen. Mijn shirtje was doornat. Op de laatste honderd meter haalde ik met het laatste restje energie de man voor me in. Vlak achter me kwam Wilma binnen. Ook ruim binnen drie kwartier. Iets wat we beiden niet verwacht hadden, maar toch maar hebben geflikt. En die sneeuw? Tsja, zonder gek weer is het eigenlijk ook geen echte ‘Rondomme’. Toch?
Bijschrift foto: Bij de start van de 11e editie van Aalden Rondomme was het zaterdagmiddag dringen geblazen. Betsie (links) en Wilma (midden) lopen glimlachend met de enthousiaste meute mee. (Foto: Herman Woltersom)
Oes Eig'n Kraantien d.d. 17 januari 2017.
