In het laatste decennium van de terugblik op 40 jaar Gelpenberg staan investeringen in kwaliteit centraal.
Hiermee bedoel ik niet alleen de bouw van het nieuwe clubhuis en het besluit de baan te renoveren, maar ook professionalisering van onze gewaardeerde medewerkers, de uitstraling van de vereniging en de prestaties binnen waar het allemaal om gaat; juist de golfsport zelf.
Landelijk zien we aan het begin van deze uitdagende eeuw een sterke groei van de belangstelling in de golfsport. Nieuwe accommodaties worden gerealiseerd en dat vooral door commercieel gerichte organisaties. Het in het begin nog beperkte aantal ‘witte GVB-ers’ groeit uit tot een belangrijke groep ‘vrije golfers’
De NGF reageert alert op deze ontwikkeling door ook deze golfers het NGF-label mee te geven. De vereniging van Golfbaanexploitanten (NVG) ziet deze, vaak midden in het bedrijfsleven staande, golfers als een belangrijke doelgroep. Ook organisaties als de ANWB faciliteert deze golfers, die echt niet allemaal ‘Wielrijders’ zijn.
NGF en NVG werken nauw samen zodat het sportieve en het recreatieve element goed samengaan. Hierbij richt de NGF zich nog steeds sterk op de vereniging als basis voor de organisatie van de door ons zo geliefde sport. Golf is meer dan de exploitatie van een baan en een clubhuis. Het is een sport die je samen met je vrienden beleeft, ook in onderlinge strijd op die moeilijke hole. Vrienden met jou verenigd in jouw club. Een club die ook gastvrij is voor die andere golfers. Een club die ook commercieel denkt, want de begroting moet wel sluiten. En dan is kwaliteit een must om je te onderscheiden in de regio.
Het besluit was genomen om een nieuw clubhuis te bouwen. Een praktisch en vooral ook gezellig clubhuis met een eigen smoel. Graag blikken we terug op dit project. Wie kan u beter informeren dan Eef Weegink, de voorzitter van de bouwcommissie. Hier volgt zijn verhaal.
Bouw van het nieuwe clubhuis van de DGC De Gelpenberg
Voordat het besluit werd genomen om een nieuw clubhuis te bouwen is er oneindig veel gediscussiëerd over het plan om het oude clubhuis te verbouwen en uit te breiden. “Gelukkig” konden we geen goede layout voor de uitbreiding bedenken. Bovendien moest er te veel aan de riolering worden veranderd waardoor de kosten hoog opliepen. Een rekensom maakte duidelijk dat we voor “nieuw” moesten gaan. In de ALV van 1999 werd besloten tot nieuwbouw. In eerste instantie dachten we aan 2,4 miljoen gulden. Dit werd later verhoogd tot 2,7 miljoen gulden. Inclusief de BTW- verrekening heeft het clubhuis een kleine 3 miljoen gulden gekost met een kleine overschrijding van nog geen twee procent van het toegestane budget.
Alvorens met het ontwerp te beginnen is er een bouwcomissie gevormd, bestaande uit: Jan Hepping, Stoffer Koops †, Frans Jan Krijger, Eef Weegink (voorzitter) en Mera Westra van Holthe (namens het bestuur). Aanvankelijk was ook John Coppens lid van de commissie, maar hij is na korte tijd gestopt. John was degene die zich vooral met het oude clubhuis heeft bezig gehouden.
Voor het ontwerp werden drie architectenburo’s uitgenodigd. We hadden voor de beoordeling van het ontwerp een puntensysteem bedacht. Maar toen we het ontwerp van Hamminga en Haverkort zagen was de keuze snel gemaakt en hadden we geen puntensysteem meer nodig. De vorm van het clubhuis heeft alles met golf te maken. Als je vanuit de lucht het clubhuis ziet heeft het de vorm van een “houten drie” en de dakkapel suggereert de “hole”.
De bouw van het clubhuis werd gegund aan “Zomers Bouw”. We hadden ook hier meerdere aannemers uitgenodigd. Het was in die tijd erg druk in de bouw en het was moeilijk aannemers te vinden die tijd hadden. Uiteindelijk was de beschikbare bouwtijd en het geld de bepalende keuze. We hebben nog besproken of we wel eigen leden voor ontwerp en bouw konden uitnodigen. Na consultaties hebben we gemeend dit wel te moeten doen. Geld, kwaliteit en beschikbaarheid bepaalden de keuze en het is louter toeval dat architect en aannemer allebei lid van onze golfclub waren. De betrokkenheid van beide bij de club heeft bij het ontwerp en de bouw veel betekend.
Om te kunnen bouwen heb je een bouwvergunning nodig en dat had nogal wat voeten in de aarde. Kregen we van de Welstandcommissie de goedkeuring en een compliment voor het originele ontwerp, Bouw en Woningtoezicht van de gemeente Coevorden had problemen. De vloer van de kleedkamers was niet voldoende geisoleerd. Er moest een dikke laag isolatie bij. Een eis waar architect en aannemer vraagtekens bijzetten. Ook moest het clubhuis toegankelijk worden gemaakt voor rolstoelen. Na vele voorstellen werd de entree met de “hellingbaan” goedgekeurd.
Na veel gesteggel kregen we uiteindelijk de bouwvergunning. Na uitwerking van de begroting en bestek verliep de bouw probleemloos. We werkten met een bouwteam, bestaande uit architect, aannemer, installateur en opdrachtgever. De kosten konden op deze manier goed in de hand worden gehouden. Was er een probleem of ontstonden er meerkosten dan moest de besparing elders worden gevonden. Een onderdeel waar we nog bijna schipbreuk op leden was de interieurbouw. Halverwege de inrichting ging de interieurbouwer failliet en we hadden al een substantieelbedrag als voorschot betaald. Gelukkig werd er een doorstart gemaakt en konden we de zaak zonder extra geld afronden. Een belangrijk item was de inrichting van de keuken. In overleg met de uitbater werd de keuken ingericht met voldoende apparatuur om een diner voor 80 personen te kunnen uit serveren en een buffet voor 120 personen. We konden niet aan alle wensen van de uitbater voldoen. Later werden nog vriezers en koelkasten bijgeplaatst.
De eerste steen werd op 4 juli 2000 gelegd door ons lid van verdienste Anneke Snijders. De werkelijke bouw nam ongeveer een jaar in beslag. We hadden de plaats van het nieuwe clubhuis zo gekozen dat het oude clubhuis al die tijd in gebruik kon blijven. Het stond wel dicht tegen het nieuwe aan. Pas na afbraak kon het terras worden afgewerkt. Een paar dagen voor de Kerst 2000 konden we het clubhuis in gebruik nemen. De nieuwjaarsreceptie vond plaats in het nieuwe clubhuis. In de eerste maanden van het jaar 2001 werd het oude clubhuis, dat 26 jaar had dienstgedaan, gesloopt en werd het terras aangelegd. Op 19 mei 2001 verrichtte de heer J.C. Blankert, voorzitter NOC*NSF de officiële opening. Het was een stralende dag.
In 2000 werden nieuwe statuten aangenomen en het huishoudelijk reglement gemoderniseerd. In de voorjaarsvergadering trad Willem van Tellingen af. Na een interimperiode, waar Erik Prins de honneurs waarnam, werd Jan Menzo de Muinck Keizer tot nieuwe voorzitter benoemd. Kwaliteitsontwikkeling en prestatiegerichtheid bleken bij hem in goede handen. In dat jaar zag ook het nieuwe 5 jarenplan het licht. In juni werden op onze baan de Internationale Senioren Dames Strokeplay Kampioenschappen gespeeld. Vijf Gelpenbergdames waren van de partij maar vielen niet in de prijzen bij dit sterke gezelschap. Het lustrum stond dat jaar in het teken van ‘Back to Bassics”. Het was weer gezellig.
De Essent Jeugdtour werd in 2001 op Gelpenberg gespeeld. Tijdens dit gebeuren werd het back tee baanrecord met 70 behoorlijk scherp gesteld door Boudewijn Hubert, nee helaas geen Gelpenberger. RTV Drenthe maakte dat jaar opnamen op onze baan, ja golf neemt toe in populariteit. Overigens in 2001 was het aantal handicap verlaging in kwantiteit zowel als kwaliteit t.o.v. 2000 sterk toegenomen. In het jaar daarop werden op onze baan niet alleen de Nationale Jeugd Strokeplay Kampioenschappen gespeeld, maar boden we ook gastvrijheid aan de Nederlandse Golforganisatie voor Gehandicapten.
De 25e Pitch Trofee werd in 2002 een groot succes. Bij een deelname van 102 leden werd Oscar Westerhof onbetwiste winnaar. Jammer dat aan het eind van dat jaar Fred Bakker, de geestelijk vader van Gelpie, geplaagd door reuma, zijn werk voor PITCH moest staken. 25 Jaar wist hij met zijn tekeningen de lezer op unieke wijze over het wel en wee van de Gelpenberg te informeren.
2003 was het Van Gogh Jaar. Tijdens de golfweek waanden de deelnemers zich in een openluchtmuseum. Het thema was dan ook ‘Kunst in Drenthe’. Inspelend op dat thema werd de baan met schilderijen aangekleed en de bovenverdieping omgetoverd in een atelier, waar de Drentse schilders Gerard van de Weerd en Herman van Hoogdalem hun visie op de green van de tiende hole (tegenwoordig hole 1) aan het doek toevertrouwden Na de ‘Final stroke’ werd het schilderij door Riet en Jan Geert de Boer aangeboden en heeft het kunstwerk een dominante plaats in de vide. Over kwaliteit gesproken.
In 2005 werd een open dag georganiseerd. Met toch een zekere trots werden zo’n 150 gasten ontvangen. Ondanks het verloop dat jaarlijks optreedt kon het ledenaantal ruim boven de 800 gehandhaafd blijven. Onze pro Martin Kanninga verliet dat jaar de Gelpenberg. Mette Hageman en Martin Kavanagh vulden de vacature in. Mette, die als playing pro haar sporen had verdiend, wist na een jaar van omschakeling haar taak op de Gelpenberg prima in te vullen. Met name de jeugd die tegenwoordig op hoog niveau speelt wist zij goed te motiveren. Martin Kavanagh vertrok later naar Parc Sandur. Mette zorgde niet alleen voor een upgrading van de oefenfaciliteiten maar wist ons ook te verrassen met het Indisch buffet na afloop van de Mette Hageman trofee. Het buffet werd door Mette’s moeder en tante Peggy bereid. Ja voor deze ‘kokkies’ kwam je terug.
In dat jaar werd het 7e lustrum gevierd. Eén van de hoogtepunten was het Cabaret ‘out of BOUNDS!’ dat in eigen theater op de feestavond optrad. Dat optreden zullen we niet gauw vergeten. Op de Oldies dag kregen de vele uitgenodigde oud-leden een voorproefje en waren ze zo weer aardig op de hoogte van wat er speelde op hun oude club.
We schrijven 2006 als het bestuur de eerste plannen bekend maakt voor renovatie van de baan. Met name de ‘nieuwe holes’ mochten wel wat uitdagender worden. Architect Donald Steel had zelf ook aangegeven om, nadat de natuur op het voormalige landbouwgebied zich had ontwikkeld, de baan te upgraden. Jan Menzo trad in dat jaar af, hij had als voorzitter het competitieve niveau van de Gelpenbergers aardig op weten te schroeven en zou zich met een aantal deskundigen werpen op de realisatie van de plannen die niet alleen de baan uitdagender zouden maken, maar ook de natuur op de baan drastisch zouden doen veranderen. Het plan zou in eigen regie in nauw overleg met baanarchitect Frank Pont en landschapsarchitect Ronald Buiting worden uitgevoerd.
Jan Koenen volgde Jan Menzo als voorzitter op.
De Technische commissie voerde dat jaar voor de competitieteams een vier lessenkaart in gekoppeld aan een techniekscan door onze pro. Hiermee beoogde de commissie te bereiken dat de beste teams niet alleen wonnen maar ook een keer zouden promoveren naar een hogere klasse. Lukte dat in 2007 alleen nog maar bij heren 1, in 2008 promoveerden van de 17 teams, Jeugd 1 zowel als Jeugd 2 en ook dames 3 en 4 gingen naar een hogere klasse. Ook in 2009 promoveerden vier teams. Investeren in kwaliteit begon te lonen. In dat jaar werd ook de sportcommissie opgericht die zich richt op selectie, training en begeleiding van de drie hoogste teams.
We gaan nog even terug naar het jaar 2007. Onze nieuwe voorzitter Jan Koenen bracht in de voorjaarsvergadering de financiering van de renovatie, begroot op Ä 450.000, in stemming. De leden hadden uitgebreid kennis kunnen nemen van de plannen en de niet geringe kosten die daarmee gemoeid zouden gaan. Er werden ruim 200 stemmen uitgebracht waarvan bijna een vijfde tegen stemde.
Door een hergroepering van leningen zouden de jaarlijkse lasten niet veel hoger worden maar wel over meer jaren worden uitgesmeerd. Zo dragen toekomstige leden bij aan de financiering. Er werd gekozen voor een variabele rente die mede door de kredietcrisis tot op heden goed uitpakt.
In het najaar werd de eerste spa grond verzet door onze voorzitter en brak een periode aan, waarbij u allen heeft kunnen ervaren dat de baan steeds meer veranderde. Gelukkig kunnen we in het hoogseizoen, dankzij de medewerking van de NGF, onze sport normaal bedrijven op een qualifying baan. De veranderingen op de oude holes waren minder ingrijpend en eigenlijk door iedereen gewaardeerd. Over de wijzigingen van de nieuwe holes wordt verschillend gedacht. In sommige delen is het landschap veranderd van een open karakter naar een introverte opzet.
Op veel holes zie je je medespelers niet meer en ben je echt gefocust om je bal uit de hoge rough links en rechts te houden. Speltechnisch misschien wel aardig, maar het contact ben je wel kwijt. Een doelstelling was ook om het landschap van de oude holes straks ook op de nieuwe holes terug te vinden. Of dit lukt zal pas na jaren blijken als de natuur zich weer hersteld heeft, de heide ontwikkeld is en de heuvels een meer natuurlijke vorm hebben aangenomen. Daar hebben we natuurlijk alle vertrouwen in, zodat we inderdaad kunnen stellen dat deze investering het beoogde doel, om te komen tot een van de mooiste banen in onze regio, heeft bereikt.
Ellen Kroes heeft een paar prachtige fotoboeken over de renovatie uitgegeven. Tijdens de lustrumweek komt een DVD uit waarop de natuur en renovatie van de Gelpenberg in de periode 2007-2010 zijn vastgelegd. In dit lustrumjaar hebben we een groot aantal nieuwe leden mogen verwelkomen. Velen waren onze zuiderburen. Zij zijn na goed overleg tussen de verenigingen en de eigenaar van het park over het hek gestapt. Bartje hebben ze meegenomen en die staat nu met een blik van ‘wie doet me wat’ bij de eerste tee. Een lustrumjaar is een prima gelegenheid om je op de Gelpenberg thuis te gaan voelen.
